دلم گرفته است. حتی برای از دست دادن. از دست دادن خودم برای کسی که نیست و من دلم میخواست که باشد. باشد و ببینم که مرا از دست میدهد. بعد بگردد و از زیر سنگ هم که شده پیدایم کند. ببوسدم و شبیه تکه برکتی روی چشمهایش بگذاردم.
دلم گرفته است برای حال گند غروبهای جمعه ام. برای شب های تمام نشدنی پائیز.حتی برای دل سپردن به متن موسیقی های مبتذل کوچه بازاری.
دلم گرفته برای نبودنت.
ممنون برای جای خالی شانه هایت در حجم حجیم گریه های شبانه ام.
ممنون برای خوره ی خیالت که مازوخیزم وار می افتد به جان سلول به سلول قلبم.
برای تلاش مزبوحانه ی مغزم در فراموش کردن خاطره ی نگاهت.
برای از یاد نبردن خطوط کف دستهایت.
از تو ممنونم .برای آرامشی که بعد گریه هایم حتی نصیبم نکردی.
