اغلب ویا بیشتر ما آدما حسرت روزای بچگیمونو میخوریم. همیشه هم به بچه هامون میگیم از روزای بچگیتون استفاده کنین و قدر شو بدونین. اما من بچه گی خیلی خوبی نداشتم. یعنی خاطره ی شیرین و به یاد موندنی نیست که حسرت بخورم به خاطرش و بگم ای کاش بر میگشتم به اون دوران.
تو خونه پدری پدرم، بزرگ شدم . زیر دست عمو و عمه و پدر بزرگ ومادربزرگ. نه بچه ای دورو برم بود، نه دوستی هم سن و سال خودم. شاید به خاطر همین بود که خیلی زود تر از باقی بچه بزرگ شدم .
اما بین کسالت دنیای کودکیم یه خاطره ای هست که هرگز نمیتونم فراموشش کنم و اونم شخصیت هزار بود.
پشت خونه ی پدر بزرگم یه رود خونه بود که همه ی بعد از ظهرای تابستونم اونجا میگذشت. قایق های پارویی که موج میخوردن روی آب....سنجاقکهای آبی....زنبق های وحشی درختای چنار و بید مجنون....چمن زاری که وقتی می ایستادم، گم میشدم بینش....الان همین رود از مرکز شهر میگذره و یکی از جاذبه های قشنگه شهره.
هزار، توی قصه ی من واقعی ترین کرکتر منه.
موهای قرمز و بلندی داشت که میبست پشت گردن .چشمهای سبز براق و قدی بلند. رفیق گرمابه و گلستان پدر بزرگ مرحومم بود. یه کلبه ی چوبی کوچیکی داشت که توی رودخونه ساخته بود و فقطم توش چای میداد. اسم واقعیشو حتی پدر بزرگمم نمیدونست. هزار بهش میگفتن به خاطر معجزه ای که نفسهاش با فلوت میکرد. آوای دلنشینش هنوزم که هنوزه توی گوشمه.به یاد اون مرد بزرگ هزار رو وارد قصه ی خودم کردم تا هرگز فراموشم نشه. با اینکه نقشی تو قصه نداره اما برای من حضور پر رنگی داشته. امیدوارم شما هم دوسش داشته باشین
واینکه کلبه ی هزار هنوزم که هنوزه تو آبه و شبا سایه ی پله های چوبیش می افته تو آب های سبز رودخونه....اما خودش دیگه نیست.
امیدوارم روحش قرین آرامش باشه.
